Doğrucu Davut!
Çok eski zamanlarda padişahın biri yabancı bir esir için öldürün emrini vermiş. Zavallı esire öldürülme emri kendi dilinde anlatıldığında, yine kendi dilinde padişaha ağır küfürler etmiş. Padişah bu adam ne diyor diye sormuş. Sadrazam öne atılarak, “Padişahım Ali İmran suresinin 133 ve 134. ayetlerinin mealini söylüyor. Yani: “Rabbinizin mağfiretine mazhar olmak ve takvâ sahipleri için hazırlanmış olup gökler ve yer kadar geniş olan cennete girmek için yarışın! Onlar (takvâ sahipleri) bollukta da darlıkta da Allah yolunda harcarlar, öfkelerini yenerler, insanları affederler. Allah işini güzel yapanları sever.” diyor. Bu durum padişahın hoşuna gidiyor. Öfkesini yenip esiri affediyor. O sırada vezirlerden biri “Padişahım,” diyor. “Huzurunuzda bize yalan söylemek yakışmaz. Ben bu esirin dilinden anlarım. Az önce size çok ağır küfürler ve hakaretler sarf etti.” Padişah bunları söyleyen vezire, “Az önce sadrazamın söylediği yalanı, senin söylediğin doğruya t...