Bu saltanatının değeri olsa olsa bir bardak sudur!

-

 

Behlûl Dânâ bir gün, Hârûn Reşîd'e hitâben demiş ki:


-Senin bu saltanatının değeri olsa olsa bir bardak sudur.

Hârûn Reşîd, Behlûl'ün sözünü küçümseyerek demiş ki:

-Sen aklını yitirmişsin. Ben şarkın en büyük pâdişâhıyım. Benim saltanatım altında nice milletler, nice şehirler, nice göller ve denizler var.

Behlûl Dânâ, izin verirsen sana bunu ispat edeceğim diyerek Hârûn Reşîd'e iki soru sormuş. Birinci sorusu şuymuş: Çölde susuz kalıp, ölüm hâline gelsen. Birisi çıkıp "Saltanatının yarısını verirsen sana su veririm dese" ne yaparsın?

Hârûn Reşîd, hiç düşünmeden şu cevabı vermiş:

-Elbette ölmemek için adamın teklifini kabul ederim.

Behlûl Dânâ, ikinci sorusunu sormuş:

-Peki, içtiğin suyu çıkaramasan, sen kıvranıp dururken birisi çıkıp "Mülkünün geri kalanını bana verirsen o suyu çıkartırım" dese ne dersin?

...

Para, ilk olarak MÖ yedinci yüzyılda Lidyalılar tarafından kullanılmaya başlandı. Paradan önce takas sistemi kullanılıyordu. Takas, malın mal ile değişimidir. Yetmişli yıllarda para kıttı. Her ne kadar Lidyalılar, asırlar önce parayı kullanmaya başlamışlarsa da çocukluğumuzda, yani yetmişli yıllarda, mahallede köylü pazarcılar takas sistemini kullanıyorlardı. Getirdikleri sebze ve meyveyi bulgur, mercimek vs. karşılığında değiştiriyorlardı. Burada pirinci saymadım. Çünkü pirinç çok lüks bir tüketim maddesi idi. Sadece özel günlerde ve bayramlarda pişirilirdi.

Bir Kızılderili atasözü şöyle der: “Son balık öldüğünde, son nehir kuruduğunda, son ağaç kesildiğinde beyaz adam paranın yenmediğini anlayacak.”

Para çıktı çıkalı insanların karakteri değişti. Para öyle değerlendi ki,  “Paraya tapma” deyimi bile oluştu. Çünkü para, muhafazası kolay ve kimilerine göre açamayacağı kapı olmayan bir nesneydi. Parayı araç olarak kullananlar bir yerlere gidince, paranın verdiğini zannettikleri itibar ile farklı bir şekilde giriyor ve herkesin bir fiyatı olduğunu düşünüyorlar. Yıllar önce okuduğum bir kitapta bu düşünceyi şöyle açıklıyor: 1000 dolar versem bir böcek yer misiniz? Hayır, 10.000 dolar, Hayır. 100 bin dolar ….Yazar bu durumu şöyle açıklıyor: " Küçük para ile tiksinilen işe olan tavır  para arttıkça değişmeye başlıyor. Ancak o zamanda da şimdi de bu durum için düşüncem hiç değişmedi. Elbette ki bu durumu asla kabul etmeyecek insanlar vardır ve var olmaya devam edecektir.

Yapılan araştırmalara göre özellikle yüksek kazanç sağlayan kişilerde, para kazanma ve başarı ile birlikte paraya karşı duygusal bir bağımlılık da başlıyor.

100 Dolarlık banknotun üzerinde resmi bulunan Benjamin Franklin şöyle demiş: “Para ve insan arasındaki karşılıklı ilişki şöyledir: İnsan paranın sahtesini yapar, parada insanın.”

Ne kadar çok paramız olursa olsun para, bizi diğer canlıların da kaçınılmaz akıbeti olan ölümden kurtaramayacak. Para elbette önemlidir; yaşamak için ve daha önemlisi de yaşatmak için. Ancak gereğinden fazla kıymet vermemek, diğer bir ifade ile tapınmamak kaydıyla.

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ünvanlar ve Kendine Dönüş

-
Ünvanlar ve Kendine Dönüş Dostum olan diş doktorunun kliniğine gittim. Sekreteri, doktora “Yazar geldi,” demiş. Doktor dostum tebessümle yanıma gelip, “Hem yazar hem defterdar hem de akrabamdır,” dedi. Bu küçük anekdot beni düşündürdü: Dost meclisinde “yazar” olarak anılmak beni daha çok mutlu ediyor. Çünkü yazarlık, tamamen kendi emeğimle ve çabamla kazandığım bir kimlik. Oysa "defterdar" gibi resmi ünvanlar, bir atama sonucunda elde ediliyor. Bir meslektaşım, “Eski defterdar olur ama eski yazar olmaz,” demişti. Bu söz, yazarlığın özgünlüğünü ve kalıcılığını hatırlatıyor. Ünvanlar ve isimlerle hitap biçimleri de kültürlere göre değişiyor. Örneğin, Suriye’ye yaptığım bir ziyarette, gençlerin büyüklerine sadece isimleriyle hitap etmeleri beni şaşırtmıştı. Sonuç olarak, resmi ortamlarda ünvanlar yerinde kullanılsa da insanın asıl kimliği, kişisel değerleri ve geride bıraktığı izlerdir. Yazarlık, düşündüğüm, ürettiğim ve paylaştığım bir kimlik olarak beni daha çok tanımlıy...
Devamı

Kalbin Secdesi

-
“Aldanma insanların samimiyetine! Menfaatleri gelir her şeyden önce. Vaad etmeseydi Allah cenneti; O'na bile etmezlerdi secde.” Mehmet Akif Ersoy’un bu dizeleri, insan doğasının karmaşıklığını ve samimiyetin çoğu zaman çıkar gölgesinde nasıl kaybolduğunu sarsıcı biçimde ortaya koyar. Gerçek içtenlik, ne yazık ki çoğu zaman menfaatin ardından gelir. Modern dünyada bu sorgulama daha da belirginleşiyor. Günlük ilişkilerimizde, iş hayatında, arkadaşlıkta, hatta aile bağlarında bile samimiyetin sınandığı anlarla karşılaşırız. Sorular zihnimizde dolaşır: "Bu ilişki bana ne kazandırır?" Gerçek insanlık ise tam bu sorunun dışında varlık bulur — karşılıksız iyilikte, hesapsız sevgide... Dinin Derinliğinde Samimiyet Akif’in dikkat çektiği gibi, eğer ibadet yalnızca ödül beklentisiyle yapılıyorsa, ortada samimiyet değil, bir pazarlık durur. Gerçek iman, bir karşılık beklemeden, yalnızca inandığı için yönelmekle şekillenir. Tıpkı çıkar gözetmeyen bir dostluk gibi... Son...
Devamı

Düşmanları Dost Eden Başkan

-
  Düşmanları Dost Eden Başkan Abraham Lincoln, Amerika Birleşik Devletleri'nin 16. başkanı olarak tarihe damgasını vurmuş, liderlik kabiliyeti, içerikle dolu konuşmaları ve stratejik zekâsıyla tanınmış bir figürdür. Özellikle iç savaş döneminde, ülkeyi bir arada tutma çabaları ve politikalarıyla hala günümüzde de örnek alınan bir liderdir. Lincoln'ün en dikkat çekici özelliklerinden biri, zor koşullarda bile yumuşak bir dil kullanarak insanları bir araya getirebilme yeteneğiydi. Bu yazıda, Lincoln’ün yumuşak dili ve bunun siyaset üzerindeki etkileri üzerinde duracağız. Yumuşak Dilin Anlamı: Yumuşak dil, iletişimde incelikli, nazik ve yapıcı bir yaklaşımı ifade eder. Bu tür bir dil kullanmak, karşıdaki kişiyi düşman olarak görmek yerine, onunla bir diyalog kurmayı ve ortak çözümler bulmayı hedefler. Lincoln’ün bu özellikleri, özellikle politik gündemlerin gerilimli olduğu dönemlerde güçlü bir strateji haline gelmiştir. Zira düşmanlık ve çatışma, insanların bir araya gelmesini zo...
Devamı