Yaşamın Kıyısındaki Ölüm…

-

 


“ ...bu dönemde, normal düzende kızdığım olguların ne kadar basit olgular olduğunu, ne kadar saçma şeylere hırslandığımı, hayatımı nasıl "bahtımın rüzgarında" erittiğimi, ne kadar küçük şeylere kalbimi bozduğumu, sevgi denen nadir ve ince duygudan ne kadar uzak kaldığımı, ne kadar siyaset dolu yaşadığımı, ne kadar nankör olduğumu ve haddimi ne kadar az bildiğimi öğrendim.”

Bu alıntıyı kanserin eşiğinden dönen yazar Cüneyt Ülsever'in "Mutlu olmasını biliyor musunuz?" adlı makalesinden aldım. Yazarın eleştirdiği duygu ve düşünceler her ne kadar Cüneyt Bey’in şahsında ifadesini bulmuş ise de insanlığın genel bir sorunudur. Maalesef ölümcül bir hastalığa yahut ölümün eşiğine gelmeden evvel bunlar aklımıza gelmiyor. Çünkü çoğumuz adeta bir kibir abidesiyiz. “Ben..” diye söze başlamayı pek severiz. Halbuki biraz düşünürsek tarihin kirli sayfalarında “Ben..” diye kibirlenenlerin hâlini görürüz. Görmekle kalmayız, akıbetini de görürüz. Maalesef yazarın pişmanlık dolu bu düşüncelerine sahip olduğumuz anda ölüm çanları bizim için çoktan çalınmış oluyor.

Bir şeye sıkı sıkıya bağlanınca ondan ayrılmak zor olur. Bir şeye ölçüsüz bağlanmak, yalnız bu nedenle bile olsa sakıncalıdır. Rızamızla gelmediğimiz bu yaşama, yine rızamız olmadan gideceğiz. Ancak giderken gözümüzün arkada kalmaması için bu dünyaya ihtiyacımızı görecek kadar bağlanmak gerekir. Bu dünyanın fani olduğunu bilip buna göre yaşamını dizayn eden kişi, ölüm meleği gelince endişelenmek bir yana, bu dünyadaki imtihanı bittiği için sevinir.

Bu yaşıma geldim, ölümü yaklaşan ve kısa zamanda öleceğini bilen birçok insan gördüm. İlk hatırladığım babamdı. Henüz on altı yaşındaydım. Babam sanırım mide kanseriydi ve öleceğini biliyordu. Son ana kadar bilincini yitirmemişti. Ölüm saati gelince rahmetli eniştem divandan alıp yer yatağına yatırdı. Babam gözleri kapalı “Tamam mıyız?” diye sorduktan sonra, son nefesini verdi. Babam dışında da birçok ölüm eşiğine gelmiş hastalar gördüm. Ancak babam kadar ölümden korkmayan çok az kişi gördüm. Çoğu ölümcül bir hastalığa yakalandığını öğrenince şok ve inkar evrelerinden geçer. Daha sonra kabullenme aşaması gelir ancak sürekli endişeli bir hal içinde ve başkasından medet bekler vaziyettedir. Yakın zamanda genç yaşta ölen alim seviyesinde olan yeğenimde de babamın tavrını gördüm. Onunla konuşurken sanki ölüme giden kendisi değil gibi sohbet ediyordu.

Bu yazıyı okuyan kişilerin neredeyse tamamı ölümcül bir hastalığa yakalanmayan kişilerdir. O halde Cüneyt Ülsever’in hastalığa yakalandıktan sonra, geçmişindeki eleştirdiği  duygu ve düşünceleri bir an önce hayatımızdan çıkarabilir; yerlerine olumlu duygu ve düşünceleri yerleştirebilirsek bundan sonraki yaşamımıza bir anlam katabiliriz. Bu takdirde şairin dizelerindeki gibi ölüm “asude bahar ülkesi” olacaktır.

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ünvanlar ve Kendine Dönüş

-
Ünvanlar ve Kendine Dönüş Dostum olan diş doktorunun kliniğine gittim. Sekreteri, doktora “Yazar geldi,” demiş. Doktor dostum tebessümle yanıma gelip, “Hem yazar hem defterdar hem de akrabamdır,” dedi. Bu küçük anekdot beni düşündürdü: Dost meclisinde “yazar” olarak anılmak beni daha çok mutlu ediyor. Çünkü yazarlık, tamamen kendi emeğimle ve çabamla kazandığım bir kimlik. Oysa "defterdar" gibi resmi ünvanlar, bir atama sonucunda elde ediliyor. Bir meslektaşım, “Eski defterdar olur ama eski yazar olmaz,” demişti. Bu söz, yazarlığın özgünlüğünü ve kalıcılığını hatırlatıyor. Ünvanlar ve isimlerle hitap biçimleri de kültürlere göre değişiyor. Örneğin, Suriye’ye yaptığım bir ziyarette, gençlerin büyüklerine sadece isimleriyle hitap etmeleri beni şaşırtmıştı. Sonuç olarak, resmi ortamlarda ünvanlar yerinde kullanılsa da insanın asıl kimliği, kişisel değerleri ve geride bıraktığı izlerdir. Yazarlık, düşündüğüm, ürettiğim ve paylaştığım bir kimlik olarak beni daha çok tanımlıy...
Devamı

Kalbin Secdesi

-
“Aldanma insanların samimiyetine! Menfaatleri gelir her şeyden önce. Vaad etmeseydi Allah cenneti; O'na bile etmezlerdi secde.” Mehmet Akif Ersoy’un bu dizeleri, insan doğasının karmaşıklığını ve samimiyetin çoğu zaman çıkar gölgesinde nasıl kaybolduğunu sarsıcı biçimde ortaya koyar. Gerçek içtenlik, ne yazık ki çoğu zaman menfaatin ardından gelir. Modern dünyada bu sorgulama daha da belirginleşiyor. Günlük ilişkilerimizde, iş hayatında, arkadaşlıkta, hatta aile bağlarında bile samimiyetin sınandığı anlarla karşılaşırız. Sorular zihnimizde dolaşır: "Bu ilişki bana ne kazandırır?" Gerçek insanlık ise tam bu sorunun dışında varlık bulur — karşılıksız iyilikte, hesapsız sevgide... Dinin Derinliğinde Samimiyet Akif’in dikkat çektiği gibi, eğer ibadet yalnızca ödül beklentisiyle yapılıyorsa, ortada samimiyet değil, bir pazarlık durur. Gerçek iman, bir karşılık beklemeden, yalnızca inandığı için yönelmekle şekillenir. Tıpkı çıkar gözetmeyen bir dostluk gibi... Son...
Devamı

Düşmanları Dost Eden Başkan

-
  Düşmanları Dost Eden Başkan Abraham Lincoln, Amerika Birleşik Devletleri'nin 16. başkanı olarak tarihe damgasını vurmuş, liderlik kabiliyeti, içerikle dolu konuşmaları ve stratejik zekâsıyla tanınmış bir figürdür. Özellikle iç savaş döneminde, ülkeyi bir arada tutma çabaları ve politikalarıyla hala günümüzde de örnek alınan bir liderdir. Lincoln'ün en dikkat çekici özelliklerinden biri, zor koşullarda bile yumuşak bir dil kullanarak insanları bir araya getirebilme yeteneğiydi. Bu yazıda, Lincoln’ün yumuşak dili ve bunun siyaset üzerindeki etkileri üzerinde duracağız. Yumuşak Dilin Anlamı: Yumuşak dil, iletişimde incelikli, nazik ve yapıcı bir yaklaşımı ifade eder. Bu tür bir dil kullanmak, karşıdaki kişiyi düşman olarak görmek yerine, onunla bir diyalog kurmayı ve ortak çözümler bulmayı hedefler. Lincoln’ün bu özellikleri, özellikle politik gündemlerin gerilimli olduğu dönemlerde güçlü bir strateji haline gelmiştir. Zira düşmanlık ve çatışma, insanların bir araya gelmesini zo...
Devamı