Sevgi- Korku-Nefret

-

 

Hecaton der ki: “Ben sana ilaç, ot, zehirli büyü falan gerektirmeyen bir aşk iksiri göstereceğim: “Sevilmek istersen, sev.” Çünkü eski ve sağlam bir dostluk alışverişi yalnız büyük bir zevk vermekle kalmaz, aynı zamanda yeni bir arkadaşlığa başlamak, bir arkadaş edinmek fırsatını da sağlar insana. (Seneca)

Korktuğumuz kişileri sevmemiz veya bizden korkan kişilerin bizi sevmesi biraz zor olsa gerek. İnsanların bizlerden korkmaması için sevgimizi görmeleri gerekir. Aynı anda şu iki duyguyu yaşayamayız: sevgi ve korku. Sevgi ve korku birbirlerini sevmezler. Dolayısıyla birisinin olduğu yerde diğeri bulunmaz. Korktuğunuz kişiyi sevemezsiniz. İstisnaları vardır elbette. Örnek vermek gerekirse anne-babadan korkarız ama severiz. Aslında bu da koşullu sevgidir. Ya bizi düşündükleri için korktuğumuzu düşünürüz ya da başka sığınacak bir kucak bulamadığımız için severiz. İkinci düşünce tehlikelidir; çünkü başka sığınak bulursak orayı terk etmek olasıdır. Anne-babanın korku objesi olmaması gerekir. Korku olacaksa da sevgiyi kaybetme korkusu olsun. 

Victor Hugo: “İnsanlar yalan söylemek zorunda kaldıkları kişilerden nefret ederler.” demiş. Aynı sözü “korktuğu kişilerden de” şeklinde söyleyebiliriz sanırım. Elbette bu düşüncenin de istisnaları olacaktır ancak genel olarak bu sözler doğrudur. Bu sözlerden bizim çıkaracağımız dersler vardır. 

Anne-baba; yönetici, öğretmen, patron…Hangi pozisyonda olursak olalım maiyetimizdekileri yönetmenin yollarından birisi de sevgi ve korkudur. Korkutarak disipline etmek, daha doğrusu terbiye (!) etmek kolaydır. Ancak bu koşullu bir yöntemdir. Korku veya korkuya sebep olan durum ortadan kalkınca her şey eskiye döner ancak sevgi olunca durum farklılaşır. Fırsat bulduğumda yönetici arkadaşlara şunu söylerim: İnsanları korkutmayın, korkutacaksınız sevginizi kaybetmekten korkutun. Sevgi ortamı oluşturmak zordur, emek ister. Çünkü sevgi ortamı oluşturunca, sevgi görmemiş kişiler bunu istismar edebilirler ancak bunlar çoğunluk karşısında dikkate alınmayacak azınlıktırlar. Herkesi korkutarak disipline etmektense sevgi göstererek çoğunluğu disipline etmek daha değerlidir. 

Sevgiyi yerleştirmemizin önemli bir yolu empati kurmaktır. Şöyle bir düşünün, geçmişte kurduğunuz ilişkilerde sevdiğiniz ve nefret ettiğiniz kişileri hatırlamaya çalışın. Bunlar arasında nasıl farklar var? Bizler de ileride nefretle veya asgari düzeyde dudak bükülerek hatırlanmak istiyor muyuz? Çocuklarımız büyüdüklerinde toplumda “Filanca kişinin kızıyım-oğluyum-torunuyum diye gururla söyleyebilecekler mi, yoksa kendilerine sorulduğu zaman kaçamak cevaplar mı verecekler? 

Yazımı kaynağını hatırlamadığım güzel bir söz ile bitiriyorum: Ne zaman mutsuz bir insan görsem, bana öyle gelir ki; sevgisiz büyümüştür ya da, yeteri kadar sevilmiş olduğuna inanmıyordur. Ne zaman bir işyerinde verimsiz bir insan görsem, yine bana öyle gelir ki, o kişi mutsuzdur.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ünvanlar ve Kendine Dönüş

-
Ünvanlar ve Kendine Dönüş Dostum olan diş doktorunun kliniğine gittim. Sekreteri, doktora “Yazar geldi,” demiş. Doktor dostum tebessümle yanıma gelip, “Hem yazar hem defterdar hem de akrabamdır,” dedi. Bu küçük anekdot beni düşündürdü: Dost meclisinde “yazar” olarak anılmak beni daha çok mutlu ediyor. Çünkü yazarlık, tamamen kendi emeğimle ve çabamla kazandığım bir kimlik. Oysa "defterdar" gibi resmi ünvanlar, bir atama sonucunda elde ediliyor. Bir meslektaşım, “Eski defterdar olur ama eski yazar olmaz,” demişti. Bu söz, yazarlığın özgünlüğünü ve kalıcılığını hatırlatıyor. Ünvanlar ve isimlerle hitap biçimleri de kültürlere göre değişiyor. Örneğin, Suriye’ye yaptığım bir ziyarette, gençlerin büyüklerine sadece isimleriyle hitap etmeleri beni şaşırtmıştı. Sonuç olarak, resmi ortamlarda ünvanlar yerinde kullanılsa da insanın asıl kimliği, kişisel değerleri ve geride bıraktığı izlerdir. Yazarlık, düşündüğüm, ürettiğim ve paylaştığım bir kimlik olarak beni daha çok tanımlıy...
Devamı

Kalbin Secdesi

-
“Aldanma insanların samimiyetine! Menfaatleri gelir her şeyden önce. Vaad etmeseydi Allah cenneti; O'na bile etmezlerdi secde.” Mehmet Akif Ersoy’un bu dizeleri, insan doğasının karmaşıklığını ve samimiyetin çoğu zaman çıkar gölgesinde nasıl kaybolduğunu sarsıcı biçimde ortaya koyar. Gerçek içtenlik, ne yazık ki çoğu zaman menfaatin ardından gelir. Modern dünyada bu sorgulama daha da belirginleşiyor. Günlük ilişkilerimizde, iş hayatında, arkadaşlıkta, hatta aile bağlarında bile samimiyetin sınandığı anlarla karşılaşırız. Sorular zihnimizde dolaşır: "Bu ilişki bana ne kazandırır?" Gerçek insanlık ise tam bu sorunun dışında varlık bulur — karşılıksız iyilikte, hesapsız sevgide... Dinin Derinliğinde Samimiyet Akif’in dikkat çektiği gibi, eğer ibadet yalnızca ödül beklentisiyle yapılıyorsa, ortada samimiyet değil, bir pazarlık durur. Gerçek iman, bir karşılık beklemeden, yalnızca inandığı için yönelmekle şekillenir. Tıpkı çıkar gözetmeyen bir dostluk gibi... Son...
Devamı

Düşmanları Dost Eden Başkan

-
  Düşmanları Dost Eden Başkan Abraham Lincoln, Amerika Birleşik Devletleri'nin 16. başkanı olarak tarihe damgasını vurmuş, liderlik kabiliyeti, içerikle dolu konuşmaları ve stratejik zekâsıyla tanınmış bir figürdür. Özellikle iç savaş döneminde, ülkeyi bir arada tutma çabaları ve politikalarıyla hala günümüzde de örnek alınan bir liderdir. Lincoln'ün en dikkat çekici özelliklerinden biri, zor koşullarda bile yumuşak bir dil kullanarak insanları bir araya getirebilme yeteneğiydi. Bu yazıda, Lincoln’ün yumuşak dili ve bunun siyaset üzerindeki etkileri üzerinde duracağız. Yumuşak Dilin Anlamı: Yumuşak dil, iletişimde incelikli, nazik ve yapıcı bir yaklaşımı ifade eder. Bu tür bir dil kullanmak, karşıdaki kişiyi düşman olarak görmek yerine, onunla bir diyalog kurmayı ve ortak çözümler bulmayı hedefler. Lincoln’ün bu özellikleri, özellikle politik gündemlerin gerilimli olduğu dönemlerde güçlü bir strateji haline gelmiştir. Zira düşmanlık ve çatışma, insanların bir araya gelmesini zo...
Devamı