Öke anında merhamet

-

         Yaşlı adamın eşeği çamura saplandı. Tüm çabalarına rağmen hayvanı kurtaramadı. Yağmur yağıyor, soğuk iliklerine işliyordu. Öfke ve çaresizlikle padişah dahil herkese lanetler yağdırdı. O sırada padişah oradan geçiyordu. Adam, padişahın duyduğunu fark edince korkuya kapıldı. Padişah ilk anda bu küstahlığa öfkelendi. Fakat kalbindeki merhamet galip geldi ve çevresine baktığında adamın çaresizliğini, eşeğin çamura battığını gördü. Zavallı köylünün haline acıdı.  Köylüye at hediye etti. Çünkü biliyordu ki, öfke anında merhamet en büyük erdemdi. Olayı duyan biri yaşlı adama sordu: “Nasıl kurtuldun?” Adam cevapladı: “O anda en kederli insandım, kendime hâkim olamadım. Padişah ise kendine yakışanı yaptı; ihsan ve ikramda bulundu.” (Sadi)

Peki ya siz? Hiç öfkenizin sizi yutmasına izin verdiğiniz, sonra pişman olduğunuz anlar oldu mu? Ya da birinin çaresizliğini görüp, öfkenizi merhamete dönüştürdüğünüz?

Hz. Ali (r.a.), bir savaşta düşmanını yere sermişti. Kılıcını kaldırıp vuracakken düşmanı yüzüne tükürdü. Bunun üzerine Hz. Ali, kılıcını indirip onu serbest bıraktı. Şaşıran düşman, “Neden vurmaktan vazgeçtin?” diye sordu. Hz. Ali (r.a.) cevapladı:

“Bu kılıcı yalnızca Allah için kullanacaktım. Sen tükürünce nefsim devreye girdi. Allah’ın işine nefsi karıştırmak doğru değildir.”

Bu hikâyeler bize öğretir ki:

   ●  Öfke, insanın aynasıdır. En zayıf anımızda içimizde ne olduğunu gösterir.

   ● Merhamet ise bir seçimdir. Padişah gibi "gücünüz varken affetmek" veya Hz. Ali gibi "nefsinize rağmen adaletli olmak"…

    Siz hangi tarafta olmak istersiniz? Yoksa öfkenin sizi ele geçirmesine izin verip, pişmanlıkla dolu bir hikâyenin kahramanı mı?

    Günümüz dünyasında öfkelenmek için çok sebep var. Önemli olan, o öfke anını nasıl yönettiğinizdir. Belki de bu ibretlik hikâyeler, bir dahaki sefere öfkeyle tepki göstermeden önce içinizdeki o merhametli padişahı veya nefsine hâkim Hazreti Ali’yi hatırlamanız için güzel bir işaret olur…"

 

 

 

 


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ünvanlar ve Kendine Dönüş

-
Ünvanlar ve Kendine Dönüş Dostum olan diş doktorunun kliniğine gittim. Sekreteri, doktora “Yazar geldi,” demiş. Doktor dostum tebessümle yanıma gelip, “Hem yazar hem defterdar hem de akrabamdır,” dedi. Bu küçük anekdot beni düşündürdü: Dost meclisinde “yazar” olarak anılmak beni daha çok mutlu ediyor. Çünkü yazarlık, tamamen kendi emeğimle ve çabamla kazandığım bir kimlik. Oysa "defterdar" gibi resmi ünvanlar, bir atama sonucunda elde ediliyor. Bir meslektaşım, “Eski defterdar olur ama eski yazar olmaz,” demişti. Bu söz, yazarlığın özgünlüğünü ve kalıcılığını hatırlatıyor. Ünvanlar ve isimlerle hitap biçimleri de kültürlere göre değişiyor. Örneğin, Suriye’ye yaptığım bir ziyarette, gençlerin büyüklerine sadece isimleriyle hitap etmeleri beni şaşırtmıştı. Sonuç olarak, resmi ortamlarda ünvanlar yerinde kullanılsa da insanın asıl kimliği, kişisel değerleri ve geride bıraktığı izlerdir. Yazarlık, düşündüğüm, ürettiğim ve paylaştığım bir kimlik olarak beni daha çok tanımlıy...
Devamı

Kalbin Secdesi

-
“Aldanma insanların samimiyetine! Menfaatleri gelir her şeyden önce. Vaad etmeseydi Allah cenneti; O'na bile etmezlerdi secde.” Mehmet Akif Ersoy’un bu dizeleri, insan doğasının karmaşıklığını ve samimiyetin çoğu zaman çıkar gölgesinde nasıl kaybolduğunu sarsıcı biçimde ortaya koyar. Gerçek içtenlik, ne yazık ki çoğu zaman menfaatin ardından gelir. Modern dünyada bu sorgulama daha da belirginleşiyor. Günlük ilişkilerimizde, iş hayatında, arkadaşlıkta, hatta aile bağlarında bile samimiyetin sınandığı anlarla karşılaşırız. Sorular zihnimizde dolaşır: "Bu ilişki bana ne kazandırır?" Gerçek insanlık ise tam bu sorunun dışında varlık bulur — karşılıksız iyilikte, hesapsız sevgide... Dinin Derinliğinde Samimiyet Akif’in dikkat çektiği gibi, eğer ibadet yalnızca ödül beklentisiyle yapılıyorsa, ortada samimiyet değil, bir pazarlık durur. Gerçek iman, bir karşılık beklemeden, yalnızca inandığı için yönelmekle şekillenir. Tıpkı çıkar gözetmeyen bir dostluk gibi... Son...
Devamı

Düşmanları Dost Eden Başkan

-
  Düşmanları Dost Eden Başkan Abraham Lincoln, Amerika Birleşik Devletleri'nin 16. başkanı olarak tarihe damgasını vurmuş, liderlik kabiliyeti, içerikle dolu konuşmaları ve stratejik zekâsıyla tanınmış bir figürdür. Özellikle iç savaş döneminde, ülkeyi bir arada tutma çabaları ve politikalarıyla hala günümüzde de örnek alınan bir liderdir. Lincoln'ün en dikkat çekici özelliklerinden biri, zor koşullarda bile yumuşak bir dil kullanarak insanları bir araya getirebilme yeteneğiydi. Bu yazıda, Lincoln’ün yumuşak dili ve bunun siyaset üzerindeki etkileri üzerinde duracağız. Yumuşak Dilin Anlamı: Yumuşak dil, iletişimde incelikli, nazik ve yapıcı bir yaklaşımı ifade eder. Bu tür bir dil kullanmak, karşıdaki kişiyi düşman olarak görmek yerine, onunla bir diyalog kurmayı ve ortak çözümler bulmayı hedefler. Lincoln’ün bu özellikleri, özellikle politik gündemlerin gerilimli olduğu dönemlerde güçlü bir strateji haline gelmiştir. Zira düşmanlık ve çatışma, insanların bir araya gelmesini zo...
Devamı