Bir Gün ya da Daha Az!

-

 "Allah inkârcılara sorar: ‘Yeryüzünde kaç yıl kaldınız?’ Onlar ise şöyle cevap verir: ‘Bir gün veya günün bir kısmı kadar kaldık…’" (Müminûn, 112-113)

Çocukken hayatın anlamını çözmeye çalışırdım. Kendime tekrar tekrar sorardım: Hayat nedir? Madem öleceğiz, o hâlde neden dünyaya geliyoruz? Ölümle ne oluyoruz? Ölüler şimdi nerede, ne yapıyorlar?

Bu sorular, zihnimde durmaksızın yankılanırdı. İnsanlar her gün bir yerlere koşuyor, bir şeyler biriktiriyor, hırsla daha fazlasını istiyordu. Kazanmak, daha çok kazanmak, hiç doymamak… Sonunda helal-haram ayırt etmeksizin sahip olduklarını arkalarında bırakıp gidiyorlardı. Peki, bütün bunların anlamı neydi?

Beni en çok düşündüren şey, sıradan insanların bu döngü içinde kaybolmaları değil, inançlı ve bilgili olması gerekenlerin de aynı şekilde yaşamasıydı. Diğerleri bilmiyor olabilir, diye düşünürdüm, ama onların bu hakikatin farkında olmaları gerekmez miydi? Neden onlar da bu dünyada sonsuza dek kalacaklarmış gibi hareket ediyorlardı?

Bu sorulara cevap ararken, büyüklerime yönelttiğim her sorunun karşılığında aynı belirsiz, tatmin etmeyen cevaplarla karşılaştım. Hiç kimse bu meseleler hakkında kesin bir şey söylemiyordu. Sanki hayatın bu yönü hakkında konuşmak bir tabuydu ya da herkes kendi sessizliği içinde kaybolmayı tercih ediyordu.

Ancak bir soru vardı ki, ona verilen cevap neredeyse herkes için ortaktı. Şimdi ne hissediyorsunuz? Hayat nasıl geçti? diye sorduğumda hep aynı cevabı duyardım:

"Hiç… An, sadece bu an. Sanki bugün dünyaya geldik."

Ve belki de hayatın özü tam olarak burada yatıyordu. Zaman, insana uzun görünüyor; fakat geriye dönüp bakıldığında herkes için yalnızca bir an gibi geçip gidiyor. Müminûn Suresi’nin hatırlattığı gibi, dünya hayatı bir gün veya günün bir kısmı kadar kısa bir süreden ibaret.

Öyleyse insanın asıl araması gereken şey neydi? Biriktirdiği mal, kazandığı prestij, harcadığı ömür mü? Yoksa tüm bunların ötesinde, bu anın içinde gerçek bir anlam bulmak mı? Çünkü zaman her şeyi alıp götürüyor. Ve sonunda — geriye kalan yalnızca bir an değil, o anı nasıl yaşadığımız oluyor.

Hayat geçtiğinde değil; geçerken nasıl yaşandığında saklıdır asıl sorumluluk. Şimdi hangi anın içindesin — sadece var mısın, yoksa farkında olarak mı yaşıyorsun?

 

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ünvanlar ve Kendine Dönüş

-
Ünvanlar ve Kendine Dönüş Dostum olan diş doktorunun kliniğine gittim. Sekreteri, doktora “Yazar geldi,” demiş. Doktor dostum tebessümle yanıma gelip, “Hem yazar hem defterdar hem de akrabamdır,” dedi. Bu küçük anekdot beni düşündürdü: Dost meclisinde “yazar” olarak anılmak beni daha çok mutlu ediyor. Çünkü yazarlık, tamamen kendi emeğimle ve çabamla kazandığım bir kimlik. Oysa "defterdar" gibi resmi ünvanlar, bir atama sonucunda elde ediliyor. Bir meslektaşım, “Eski defterdar olur ama eski yazar olmaz,” demişti. Bu söz, yazarlığın özgünlüğünü ve kalıcılığını hatırlatıyor. Ünvanlar ve isimlerle hitap biçimleri de kültürlere göre değişiyor. Örneğin, Suriye’ye yaptığım bir ziyarette, gençlerin büyüklerine sadece isimleriyle hitap etmeleri beni şaşırtmıştı. Sonuç olarak, resmi ortamlarda ünvanlar yerinde kullanılsa da insanın asıl kimliği, kişisel değerleri ve geride bıraktığı izlerdir. Yazarlık, düşündüğüm, ürettiğim ve paylaştığım bir kimlik olarak beni daha çok tanımlıy...
Devamı

Kalbin Secdesi

-
“Aldanma insanların samimiyetine! Menfaatleri gelir her şeyden önce. Vaad etmeseydi Allah cenneti; O'na bile etmezlerdi secde.” Mehmet Akif Ersoy’un bu dizeleri, insan doğasının karmaşıklığını ve samimiyetin çoğu zaman çıkar gölgesinde nasıl kaybolduğunu sarsıcı biçimde ortaya koyar. Gerçek içtenlik, ne yazık ki çoğu zaman menfaatin ardından gelir. Modern dünyada bu sorgulama daha da belirginleşiyor. Günlük ilişkilerimizde, iş hayatında, arkadaşlıkta, hatta aile bağlarında bile samimiyetin sınandığı anlarla karşılaşırız. Sorular zihnimizde dolaşır: "Bu ilişki bana ne kazandırır?" Gerçek insanlık ise tam bu sorunun dışında varlık bulur — karşılıksız iyilikte, hesapsız sevgide... Dinin Derinliğinde Samimiyet Akif’in dikkat çektiği gibi, eğer ibadet yalnızca ödül beklentisiyle yapılıyorsa, ortada samimiyet değil, bir pazarlık durur. Gerçek iman, bir karşılık beklemeden, yalnızca inandığı için yönelmekle şekillenir. Tıpkı çıkar gözetmeyen bir dostluk gibi... Son...
Devamı

Düşmanları Dost Eden Başkan

-
  Düşmanları Dost Eden Başkan Abraham Lincoln, Amerika Birleşik Devletleri'nin 16. başkanı olarak tarihe damgasını vurmuş, liderlik kabiliyeti, içerikle dolu konuşmaları ve stratejik zekâsıyla tanınmış bir figürdür. Özellikle iç savaş döneminde, ülkeyi bir arada tutma çabaları ve politikalarıyla hala günümüzde de örnek alınan bir liderdir. Lincoln'ün en dikkat çekici özelliklerinden biri, zor koşullarda bile yumuşak bir dil kullanarak insanları bir araya getirebilme yeteneğiydi. Bu yazıda, Lincoln’ün yumuşak dili ve bunun siyaset üzerindeki etkileri üzerinde duracağız. Yumuşak Dilin Anlamı: Yumuşak dil, iletişimde incelikli, nazik ve yapıcı bir yaklaşımı ifade eder. Bu tür bir dil kullanmak, karşıdaki kişiyi düşman olarak görmek yerine, onunla bir diyalog kurmayı ve ortak çözümler bulmayı hedefler. Lincoln’ün bu özellikleri, özellikle politik gündemlerin gerilimli olduğu dönemlerde güçlü bir strateji haline gelmiştir. Zira düşmanlık ve çatışma, insanların bir araya gelmesini zo...
Devamı