Peki, Ya Doğrularımız?

-

 Sınıfta yükselen kahkaha, öğretmenin tahtaya yazdığı tek bir yanlış işlemle başladı: “9 × 1 = 7.” Ardından öğretmen çarpım tablosunun tamamını eksiksiz sıraladı. Ne var ki öğrenciler yalnızca ilk satırdaki hataya odaklanmıştı. Kimse 9 × 2’nin doğruluğuna şaşırmadı, 9 × 10’a kadar süren kusursuz doğrulara minnet duyan çıkmadı. Tüm dikkat o tek hataya kilitlenmişti. Çünkü biz insana değil, onun hatasına odaklanmayı öğrendik.

Ne zaman biri düşse geçmişteki tüm çabaları unutulur. Ne zaman bir hata yapılsa bütün doğrular silinir. Oysa insan bir bütündür: doğrularıyla, yanlışlarıyla, inişleri ve çıkışlarıyla. Hepimiz içimizde bir yazboz tahtası taşırız. Bazen kendimizi silip yeniden çizeriz. Ama başkalarına bu şansı pek vermeyiz. Neden?

Belki de yargılamak, anlamaktan daha kolay gelir. Eleştirmek empati kurmaktan daha az zahmetlidir. Bir başkasının hatasını işaret ederken kendi kusursuzluğumuzu mu kanıtlamaya çalışıyoruz? Kendi hatalarımızı ise sessizce, görünmeden derinlere gömeriz.

Öğretmenin dediği gibi: “Kimse dokuz doğru cevabım için beni tebrik etmedi ama bir yanlışım yüzünden herkes beni yargıladı.” Çünkü başarı bazen görünmez olur; hata ise rahatsız edici parlaklıktaki bir neon ışığı gibi parlar.

Ne acıdır ki insan bir ömürlük emeği tek cümlelik bir hatayla silebilir; onca iyilik bir anlık öfkeye kurban gidebilir. Sevgi kusursuzluk şartına bağlanır. Oysa sevgi, kusurlar içinde sabırla kalabilmenin ta kendisidir.

Seneca’nın dediği gibi: “İnsanın düşüncesini anlatabilmesi için uyanması gerekir; hatalarını itiraf etmek de iyileşmenin bir belirtisidir.” Hatalar bir eksiklik değil dönüşme çağrısıdır: kendine dönme, öğrenme, büyüme çağrısı.

Peki ya biz hata yapanı affetmek yerine yargılamayı seçiyorsak? Ya da kendi yanlışlarımızla yüzleşmekten korkuyorsak? Belki asıl hata hatasızlık maskesini takmaktır. Gerçek yük başkalarının hatalarını kendi omuzlarımıza yüklediğimizde başlar. En son ne zaman birinin doğrularını hatırladın, onu bir hatası yüzünden silmeden önce?

Kendine şunu sor: “İnsanları hatalarıyla mı tanımlıyorum yoksa kalplerindeki iyiliği görebilecek kadar derin bakabiliyor muyum?”

 

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ünvanlar ve Kendine Dönüş

-
Ünvanlar ve Kendine Dönüş Dostum olan diş doktorunun kliniğine gittim. Sekreteri, doktora “Yazar geldi,” demiş. Doktor dostum tebessümle yanıma gelip, “Hem yazar hem defterdar hem de akrabamdır,” dedi. Bu küçük anekdot beni düşündürdü: Dost meclisinde “yazar” olarak anılmak beni daha çok mutlu ediyor. Çünkü yazarlık, tamamen kendi emeğimle ve çabamla kazandığım bir kimlik. Oysa "defterdar" gibi resmi ünvanlar, bir atama sonucunda elde ediliyor. Bir meslektaşım, “Eski defterdar olur ama eski yazar olmaz,” demişti. Bu söz, yazarlığın özgünlüğünü ve kalıcılığını hatırlatıyor. Ünvanlar ve isimlerle hitap biçimleri de kültürlere göre değişiyor. Örneğin, Suriye’ye yaptığım bir ziyarette, gençlerin büyüklerine sadece isimleriyle hitap etmeleri beni şaşırtmıştı. Sonuç olarak, resmi ortamlarda ünvanlar yerinde kullanılsa da insanın asıl kimliği, kişisel değerleri ve geride bıraktığı izlerdir. Yazarlık, düşündüğüm, ürettiğim ve paylaştığım bir kimlik olarak beni daha çok tanımlıy...
Devamı

Kalbin Secdesi

-
“Aldanma insanların samimiyetine! Menfaatleri gelir her şeyden önce. Vaad etmeseydi Allah cenneti; O'na bile etmezlerdi secde.” Mehmet Akif Ersoy’un bu dizeleri, insan doğasının karmaşıklığını ve samimiyetin çoğu zaman çıkar gölgesinde nasıl kaybolduğunu sarsıcı biçimde ortaya koyar. Gerçek içtenlik, ne yazık ki çoğu zaman menfaatin ardından gelir. Modern dünyada bu sorgulama daha da belirginleşiyor. Günlük ilişkilerimizde, iş hayatında, arkadaşlıkta, hatta aile bağlarında bile samimiyetin sınandığı anlarla karşılaşırız. Sorular zihnimizde dolaşır: "Bu ilişki bana ne kazandırır?" Gerçek insanlık ise tam bu sorunun dışında varlık bulur — karşılıksız iyilikte, hesapsız sevgide... Dinin Derinliğinde Samimiyet Akif’in dikkat çektiği gibi, eğer ibadet yalnızca ödül beklentisiyle yapılıyorsa, ortada samimiyet değil, bir pazarlık durur. Gerçek iman, bir karşılık beklemeden, yalnızca inandığı için yönelmekle şekillenir. Tıpkı çıkar gözetmeyen bir dostluk gibi... Son...
Devamı

Düşmanları Dost Eden Başkan

-
  Düşmanları Dost Eden Başkan Abraham Lincoln, Amerika Birleşik Devletleri'nin 16. başkanı olarak tarihe damgasını vurmuş, liderlik kabiliyeti, içerikle dolu konuşmaları ve stratejik zekâsıyla tanınmış bir figürdür. Özellikle iç savaş döneminde, ülkeyi bir arada tutma çabaları ve politikalarıyla hala günümüzde de örnek alınan bir liderdir. Lincoln'ün en dikkat çekici özelliklerinden biri, zor koşullarda bile yumuşak bir dil kullanarak insanları bir araya getirebilme yeteneğiydi. Bu yazıda, Lincoln’ün yumuşak dili ve bunun siyaset üzerindeki etkileri üzerinde duracağız. Yumuşak Dilin Anlamı: Yumuşak dil, iletişimde incelikli, nazik ve yapıcı bir yaklaşımı ifade eder. Bu tür bir dil kullanmak, karşıdaki kişiyi düşman olarak görmek yerine, onunla bir diyalog kurmayı ve ortak çözümler bulmayı hedefler. Lincoln’ün bu özellikleri, özellikle politik gündemlerin gerilimli olduğu dönemlerde güçlü bir strateji haline gelmiştir. Zira düşmanlık ve çatışma, insanların bir araya gelmesini zo...
Devamı