İbretlik Bir Hikâyeyle Kıtlık ve İnsanlık

-

     Bir yıl Şam’da öyle bir kıtlık oldu ki, âşıklar bile aşkı unuttu. Gök öylesine cimrileşti ki, ekinler ve hurma ağaçları bile dudaklarını ıslatamadı. Eski pınarlar birer birer kurudu, ortada yalnızca öksüzlerin gözyaşından başka su kalmadı. Gökyüzüne bir duman yükselecek olsa, bunun bir dul kadının âhı olduğunu bilirdiniz; çünkü gökyüzü dumanı bile esirgemişti.

Ağaçlar yapraklarını dökmüş, çıplak ve zavallı birer fakire dönmüştü. Babayiğitlerin bile kollarından güç çekilmişti. Dağlarda yeşillik, bahçelerde balçık görünmez olmuştu. Çekirgeler bostanları, insanlar da çekirgeleri yemişti.

Bu kıtlık döneminde bir gün yanıma bir dostum geldi. Bir deri bir kemik kalmıştı. Oysa o, zengin, şan ve şeref sahibi, sağlıklı bir insandı. Halini görünce şaşkına döndüm;

-Güzel huylu dostum, sana ne oldu? Bu felakete nasıl uğradın? diye sordum.

Dostum bana kızdı, sert bir sesle şöyle dedi:

-Bilmiyorsan, bu ne gaflet? Biliyorsan, neden soruyorsun? Felaket gözler önünde, hâlâ sorular soruyorsun!

Cevap verdim:

-Evet, biliyorum ancak bu kıtlıktan senin ne korkun olabilir? Senin her şeyin var. Başkaları açlıktan ölse, sana ne zararı olur?

Bu sözlerim üzerine dostum, âlimin cahile bakışı gibi, manidar bir şekilde yüzüme baktı ve şöyle dedi:

-Sahilde durup dostlarının denizde boğulduğunu gören bir insanın kalbi nasıl huzurlu olabilir? Benim yüzüm yokluktan değil, fakirlerin kederinden sararmıştır. Akıllı bir insan ne kendi vücudunda ne de başkasının vücudunda yara görmek ister.

Tanrıya hamdolsun, benim bir yaram yok ancak başkalarının yaralarını görünce içim titriyor. Bir hastanın yanında oturan bir insan, kendisi sağlıklı olsa bile keyifli olabilir mi? Zavallı bir fakirin bir şey yemediğini görünce, yediğim her lokma bana zehir gibi geliyor. Dostları zindanda olan bir kimse, gülistanda nasıl eğlenebilir? (Sadi)

Bu hikâye, insanlık ve vicdanın ne demek olduğunu anlamamız için çok güçlü bir ders verir. Sevgili Peygamberimizin (s.a.v), “Komşusu açken tok yatan bizden değildir,” hadisini açıklayan bir anlatıdır bu.

Bu tür hikâyeler yalnızca okumak için değil, “Ben bu hikâyenin neresindeyim?” sorusunu sormak için var. Çünkü insan, kendini sorguladığı ölçüde olgunlaşır ancak  hikâyelerden ibret almadığımızda, ne kendimize ne de topluma bir faydamız dokunur.

Bir kişi toplumun derdiyle dertlenmezse, insan olma vasfını kaybeder. Toplumu yönetenler ve kudret sahipleri ise yalnızca kendilerine gelen dertlilerle ilgilenirse görevlerini yerine getirmiş olmazlar. Çünkü nice kuytu evlerde, istemeye utanan, derdini kimseye açamayan aciz insanlar vardır.

Asıl mesele, bu insanları bulup dertlerine derman olabilmektir. Toplumların vicdanı, zayıf ve muhtaç durumdakilere uzatılan ellerde saklıdır. İşte bu hikâye, tam da bunu hatırlatıyor: Gerçek insanlık, yalnızca kendi varlığını değil, başkalarının yokluğunu da dert edinmekle başlar.

 

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ünvanlar ve Kendine Dönüş

-
Ünvanlar ve Kendine Dönüş Dostum olan diş doktorunun kliniğine gittim. Sekreteri, doktora “Yazar geldi,” demiş. Doktor dostum tebessümle yanıma gelip, “Hem yazar hem defterdar hem de akrabamdır,” dedi. Bu küçük anekdot beni düşündürdü: Dost meclisinde “yazar” olarak anılmak beni daha çok mutlu ediyor. Çünkü yazarlık, tamamen kendi emeğimle ve çabamla kazandığım bir kimlik. Oysa "defterdar" gibi resmi ünvanlar, bir atama sonucunda elde ediliyor. Bir meslektaşım, “Eski defterdar olur ama eski yazar olmaz,” demişti. Bu söz, yazarlığın özgünlüğünü ve kalıcılığını hatırlatıyor. Ünvanlar ve isimlerle hitap biçimleri de kültürlere göre değişiyor. Örneğin, Suriye’ye yaptığım bir ziyarette, gençlerin büyüklerine sadece isimleriyle hitap etmeleri beni şaşırtmıştı. Sonuç olarak, resmi ortamlarda ünvanlar yerinde kullanılsa da insanın asıl kimliği, kişisel değerleri ve geride bıraktığı izlerdir. Yazarlık, düşündüğüm, ürettiğim ve paylaştığım bir kimlik olarak beni daha çok tanımlıy...
Devamı

Kalbin Secdesi

-
“Aldanma insanların samimiyetine! Menfaatleri gelir her şeyden önce. Vaad etmeseydi Allah cenneti; O'na bile etmezlerdi secde.” Mehmet Akif Ersoy’un bu dizeleri, insan doğasının karmaşıklığını ve samimiyetin çoğu zaman çıkar gölgesinde nasıl kaybolduğunu sarsıcı biçimde ortaya koyar. Gerçek içtenlik, ne yazık ki çoğu zaman menfaatin ardından gelir. Modern dünyada bu sorgulama daha da belirginleşiyor. Günlük ilişkilerimizde, iş hayatında, arkadaşlıkta, hatta aile bağlarında bile samimiyetin sınandığı anlarla karşılaşırız. Sorular zihnimizde dolaşır: "Bu ilişki bana ne kazandırır?" Gerçek insanlık ise tam bu sorunun dışında varlık bulur — karşılıksız iyilikte, hesapsız sevgide... Dinin Derinliğinde Samimiyet Akif’in dikkat çektiği gibi, eğer ibadet yalnızca ödül beklentisiyle yapılıyorsa, ortada samimiyet değil, bir pazarlık durur. Gerçek iman, bir karşılık beklemeden, yalnızca inandığı için yönelmekle şekillenir. Tıpkı çıkar gözetmeyen bir dostluk gibi... Son...
Devamı

Düşmanları Dost Eden Başkan

-
  Düşmanları Dost Eden Başkan Abraham Lincoln, Amerika Birleşik Devletleri'nin 16. başkanı olarak tarihe damgasını vurmuş, liderlik kabiliyeti, içerikle dolu konuşmaları ve stratejik zekâsıyla tanınmış bir figürdür. Özellikle iç savaş döneminde, ülkeyi bir arada tutma çabaları ve politikalarıyla hala günümüzde de örnek alınan bir liderdir. Lincoln'ün en dikkat çekici özelliklerinden biri, zor koşullarda bile yumuşak bir dil kullanarak insanları bir araya getirebilme yeteneğiydi. Bu yazıda, Lincoln’ün yumuşak dili ve bunun siyaset üzerindeki etkileri üzerinde duracağız. Yumuşak Dilin Anlamı: Yumuşak dil, iletişimde incelikli, nazik ve yapıcı bir yaklaşımı ifade eder. Bu tür bir dil kullanmak, karşıdaki kişiyi düşman olarak görmek yerine, onunla bir diyalog kurmayı ve ortak çözümler bulmayı hedefler. Lincoln’ün bu özellikleri, özellikle politik gündemlerin gerilimli olduğu dönemlerde güçlü bir strateji haline gelmiştir. Zira düşmanlık ve çatışma, insanların bir araya gelmesini zo...
Devamı