En Büyük Günah!

-

 İnsan çoğu zaman günahı yalnızca davranışta arar; bir kırıcı söz, bir ihmal, yanlış bir adım…

Oysa hakikat terazisinde en ağır günah, bazen görünmeyendir: Kendini mutlak doğru bilmek, dünya sevgisine gömülmek, başkasının acısına duyarsız kalmak…

Resûlullah  (s.a.v.) bir hadisinde geçen şu derin mecaza kulak verelim:

Senin vücûdun öyle bir günahtır ki, ona hiçbir günah kıyas kabul etmez. Bu, bir ejderhâdır. Yılanın en büyük başı dünya sevgisidir. Tamah, haset, kibir, şehvet, öğünme, riya... Bunlar da yılanın diğer altı başıdır; ama ilkine nispetle küçük kalırlar.”

Bu anlatım bizi doğrudan içe, kalbin derinliklerine götürür. Çünkü çoğu zaman günah bir fiilden çok bir hâldir.
            Dünya sevgisi, insanı içe kapatır. Benliğin iç sesi yükseldikçe başkasının feryadı kısılır. Göz başkasının feryadını göremez olur, kalp sadece kendi çırpınışını duyar. Tamah, kibir ve hasetle yoğrulan bir benlik; büyür gibi görünürken etrafındakileri küçültür.

Peki, bu hâlden nasıl kurtulunur?

Çoğumuz bir kurtuluş ümidiyle dua isteriz, büyüklerin nefesini bekleriz. Ama Kenan Rifâî’nin şu uyarısı ne kadar yerindedir:

“İbadetten maksat, mânâdır.” Çünkü şekil eğilmekse, mânâ kul olmaktır. Yani kurtuluş, şekilden çok içeriktedir.
            Eskiler, yeni bir diyara vardıklarında önce kabirleri değil, yaşayan bir gönül ehli ararlarmış. Ne kadar anlamlı…
            Zira hakiki manevî azık, diri gönüllerden alınır; yaşatanlardan öğrenilir. Bugün biz, türbeleri ziyaret ediyoruz ama yaşayan önderleri unutuyoruz. Toprağın altındakini selâmlıyoruz ama toprağın üstündeki suskun bilgeyi geçip gidiyoruz. Oysa asıl dönüşüm, geçmişe saygının yanında bugüne samimiyetle dokunmakla başlar.

Modern dünyanın sahte ışıkları altında yürürken, en karanlık yeri içimizde taşıyoruz. En büyük günah belki de, kendini aramaktan vazgeçmektir. Zira insan kendine yabancılaştıkça, başkasına ve hayata da uzak düşer. En büyük temizlik, dilde değil; niyette başlar. En büyük ibadet, yalnız secdede değil; kalpte, sokakta, insana olan muamelede tecelli eder. Ve belki de bu yüzden; En büyük günah, insanın kendini günahsız sanmasıdır.

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ünvanlar ve Kendine Dönüş

-
Ünvanlar ve Kendine Dönüş Dostum olan diş doktorunun kliniğine gittim. Sekreteri, doktora “Yazar geldi,” demiş. Doktor dostum tebessümle yanıma gelip, “Hem yazar hem defterdar hem de akrabamdır,” dedi. Bu küçük anekdot beni düşündürdü: Dost meclisinde “yazar” olarak anılmak beni daha çok mutlu ediyor. Çünkü yazarlık, tamamen kendi emeğimle ve çabamla kazandığım bir kimlik. Oysa "defterdar" gibi resmi ünvanlar, bir atama sonucunda elde ediliyor. Bir meslektaşım, “Eski defterdar olur ama eski yazar olmaz,” demişti. Bu söz, yazarlığın özgünlüğünü ve kalıcılığını hatırlatıyor. Ünvanlar ve isimlerle hitap biçimleri de kültürlere göre değişiyor. Örneğin, Suriye’ye yaptığım bir ziyarette, gençlerin büyüklerine sadece isimleriyle hitap etmeleri beni şaşırtmıştı. Sonuç olarak, resmi ortamlarda ünvanlar yerinde kullanılsa da insanın asıl kimliği, kişisel değerleri ve geride bıraktığı izlerdir. Yazarlık, düşündüğüm, ürettiğim ve paylaştığım bir kimlik olarak beni daha çok tanımlıy...
Devamı

Kalbin Secdesi

-
“Aldanma insanların samimiyetine! Menfaatleri gelir her şeyden önce. Vaad etmeseydi Allah cenneti; O'na bile etmezlerdi secde.” Mehmet Akif Ersoy’un bu dizeleri, insan doğasının karmaşıklığını ve samimiyetin çoğu zaman çıkar gölgesinde nasıl kaybolduğunu sarsıcı biçimde ortaya koyar. Gerçek içtenlik, ne yazık ki çoğu zaman menfaatin ardından gelir. Modern dünyada bu sorgulama daha da belirginleşiyor. Günlük ilişkilerimizde, iş hayatında, arkadaşlıkta, hatta aile bağlarında bile samimiyetin sınandığı anlarla karşılaşırız. Sorular zihnimizde dolaşır: "Bu ilişki bana ne kazandırır?" Gerçek insanlık ise tam bu sorunun dışında varlık bulur — karşılıksız iyilikte, hesapsız sevgide... Dinin Derinliğinde Samimiyet Akif’in dikkat çektiği gibi, eğer ibadet yalnızca ödül beklentisiyle yapılıyorsa, ortada samimiyet değil, bir pazarlık durur. Gerçek iman, bir karşılık beklemeden, yalnızca inandığı için yönelmekle şekillenir. Tıpkı çıkar gözetmeyen bir dostluk gibi... Son...
Devamı

Düşmanları Dost Eden Başkan

-
  Düşmanları Dost Eden Başkan Abraham Lincoln, Amerika Birleşik Devletleri'nin 16. başkanı olarak tarihe damgasını vurmuş, liderlik kabiliyeti, içerikle dolu konuşmaları ve stratejik zekâsıyla tanınmış bir figürdür. Özellikle iç savaş döneminde, ülkeyi bir arada tutma çabaları ve politikalarıyla hala günümüzde de örnek alınan bir liderdir. Lincoln'ün en dikkat çekici özelliklerinden biri, zor koşullarda bile yumuşak bir dil kullanarak insanları bir araya getirebilme yeteneğiydi. Bu yazıda, Lincoln’ün yumuşak dili ve bunun siyaset üzerindeki etkileri üzerinde duracağız. Yumuşak Dilin Anlamı: Yumuşak dil, iletişimde incelikli, nazik ve yapıcı bir yaklaşımı ifade eder. Bu tür bir dil kullanmak, karşıdaki kişiyi düşman olarak görmek yerine, onunla bir diyalog kurmayı ve ortak çözümler bulmayı hedefler. Lincoln’ün bu özellikleri, özellikle politik gündemlerin gerilimli olduğu dönemlerde güçlü bir strateji haline gelmiştir. Zira düşmanlık ve çatışma, insanların bir araya gelmesini zo...
Devamı